Ο γράφων είναι σίγουρος και ελπίζει, πως οι λίγοι αναγνώστες των κειμένων που θα αναρτηθούν εδώ, δεν θα πιστέψουν ούτε βεβαίως θα επηρεαστούν από τα εγκώμια των ομιλητών για τον συγγραφέα των βιβλίων που παρουσιάζουν. Η ελπίδα έγκειται στο ό,τι έτσι δε θα θεωρηθεί ο ίδιος ως αφελής, ώστε να δεχτεί ως ισχύοντες τους επαίνους που έτσι κι αλλιώς πλουτίζουν πάντα τις βιβλιοπαρουσιάσεις.
Στο ερώτημα προς τι τότε η ανάρτηση και γιατί δεν αφαιρούνται οι υπερβολές, η απάντηση είναι πως η δημοσίευση των κειμένων είναι χρήσιμη για τις θέσεις που αναπτύσσονται σε τρέχοντα ζητήματα (κατάσταση παιδείας, δημόσιας διοίκησης, κοινωνικών προβλημάτων κλπ). Ίσως μάλιστα να προκαλέσει όχι βεβαίως προβληματισμό αλλά το νευρικό σύστημα των τολμηρών που θα τα διαβάσουν. Τα δε εγκώμια δεν απαλείφονται καθόσον δεν έχει τέτοιο δικαίωμα ο γράφων διότι δεν είναι δικά του τα κείμενα. Όσοι πλέον επιμένουν να επισκέπτονται αυτήν εδώ τη στήλη, γνωρίζουν ποιος την συντηρεί… έχει αναπτυχθεί μια σχέση έτσι κάπως… ανοχής από τους αναγνώστες προς τις ιδιορρυθμίες του ιδιοκτήτη της. Κάτι που εκμεταλλεύεται ο τελευταίος χωρίς αιδώ.
Τα κείμενα ανήκουν στον Ποιητή Νίκο Μοσχοβάκο, στον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Βασίλη Αλεξανδρή, στον Καθηγητή ΤΕΙ Γιάννη Κακαρά (αδερφό του ΄΄συγγραφέα΄΄), στη Βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη και στον τ. Πρόεδρο του Συνασπισμού Νίκο Κωνσταντόπουλο.
Το γηροκομείο του παραδείσου
Παρουσίαση από τον Νίκο Μοσχοβάκο, Ιανός 29/4/2015
Όταν ο αδερφός του συγγραφέα είναι τόσο φειδωλός μαζί του, αντιλαμβάνεστε από τι οικογένεια είναι ο συγγραφέας. Θα ξεκινήσω δίνοντάς του αυτό. Είναι ένα από αυτά που κρεμούν στο λαιμό και το έχει φτιάξει ο Κακαράς το 1973 στον Κορυδαλλό και μου το ‘στειλε μένα. Το βρήκα ανάμεσα στα πράγματά μου και είμαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω απ’ αυτό, γιατί γράφει πάνω το πάντα επίκαιρο Αν δεν καείς εσύ, αν δε καώ εγώ πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως, Κορυδαλλός 1973.
Ο Κορυδαλλός που βρέθηκε ο Αντώνης έγινε αφορμή, όχι αυτό ακριβώς αλλά και αυτό ιδιαίτερα και να τον αγαπήσω και να τον εκτιμήσω. Ήτανε νεαρός αξιωματικός, σημαιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού όταν το 1972 σε μία έκρηξη του περίεργου σιγοβράζοντος χαρακτήρα του, ενώ ήταν σε υπηρεσία στο πλοίο που υπηρετούσε και έπαιζε τάβλι, πήρε το τάβλι και το πέρασε κολάρο στην 21η Απριλίου, όταν οι ειδήσεις έλεγαν για το Βιετνάμ .
Τον είχα γνωρίσει σχετικά πρόσφατα, κανά δύο χρόνια πριν, και αυτό ήταν εκείνο που θα θέλαμε να κάνουμε όλοι, αλλά τόλμησε να το κάνει μόνο αυτός στη θέση που βρισκότανε. Τον ανέβασε πολύ γιατί και εν συνεχεία στη δίκη και στη συνέχεια στη φυλακή κράτησε αξιοπρεπέστατη και γενναία στάση. Γιατί η γενναιότητα είναι κάτι που τον χαρακτηρίζει, μαζί με την συνέπεια που έχει επιδείξει σε όλη του την ζωή. Αυτά μπορώ να τα ξέρω γιατί από τότε έχουμε συνδεθεί και τον γνωρίζω καλά. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφραστεί… άρχισε να εκφράζεται καταρχήν γράφοντας για τους αξιωματικούς ένα μεγάλο έργο, και στην συνέχεια άρχισε μία , καταιγιστική θα μπορούσα να πω, συγγραφική δραστηριότητα. Έχω ξαναβρεθεί πάλι στην ευχάριστη θέση να μιλάω για τον Κακαρά, για άλλα του βιβλία.
Σήμερα θα σας μιλήσω με λίγα λόγια, μην τρομάζετε δεν πρόκειται να μακρηγορήσω έτσι, ώστε να κουραστείτε. Για το βιβλίο των διηγημάτων που παρουσιάζει και έχει τον σκωπτικό τίτλο Το γηροκομείο του παραδείσου. Θα σας διαβάσω ένα στίχο του Σουρή και θα σας πω γιατί. Ανώνυμοι ήρωες, άγνωστοι τάφοι, κανένας όνομα σ’ αυτούς δεν γράφει, ούτε το χώμα τους φιλούνε χείλη, σταυρό δεν έχουνε μήτε καντήλι. Οι ανώνυμοι ήρωες, αυτοί που τους περιγράφει τόσο γλαφυρά ο Σουρής, είναι οι ήρωες με τους οποίους καταπιάνεται στο βιβλίο του ο Κακαράς.
Ο συγγραφέας καταπιάνεται μ’ αυτούς τους ανώνυμους ήρωες, που κατ’ εμένα, κάθε μέρα, δηλαδή με μένα και με σας και μ’ όσους είναι δίπλα μας, περνάνε απαρατήρητοι. Καταπιάνεται και με την τεχνική ενός ντοκιμαντερίστα κάνει ένα ντοκιμαντέρ. Το βιβλίο του είναι ένα ντοκιμαντέρ στην πραγματικότητα. Η παρέμβασή του είναι παρέμβαση ενός ο οποίος κάνει το μοντάζ του βιβλίου. Τα γεγονότα, τα πρόσωπα, είναι υπαρκτά, πραγματικά. Τα περιγράφει με αγάπη, με τρυφερότητα και τους δίνει πολύ από την δική του ψυχή. Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη.
Το πρώτο μέρος είναι τα διηγήματα της Ανάγκης, το δεύτερο είναι του Πολέμου και το τρίτο είναι της Μάνας. Το πρώτο μέρος, το πρώτο και το δεύτερο μέρος είναι περίπου ίδια. Το τρίτο μέρος, τα διηγήματα της Μάνας, έχουνε μία ιδιαιτερότητα για την οποία θα αναφερθώ αμέσως μετά.
Μέσα όμως σ’ αυτή την συγγραφική του έκφραση με τα διηγήματα, εγώ συνάντησα και πέντε κρυφά ποιήματα. Τα οποία ποιήματα δίνουν την εντύπωση ότι όταν ο συγγραφέας με την εντιμότητα που έχει πνίγεται, όταν ένας βρόγχος μπαίνει στον λαιμό του και δεν μπορεί να πει τίποτ’ άλλο, εκφράζεται ποιητικά. Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Λέει σ’ ένα που το αποκαλεί Ψεύτες. Αυτός τα λέει πολυμορφικά, εγώ όμως διαπιστώνω ότι είναι ποιητική διάθεση αυτό. Ψεύτες. Ω πίστη μου σε σας τους παλιούς τους μεγάλους, τις ιδέες, τα έργα και τις μνήμες που λαμπρύνατε. Ω λατρεμένη μου πατρίδα, χώμα, δάκρυα και αίμα, θάλασσα που καμαρώνεις με φυλακτό αυτές τις μνήμες να κρατάν την ισορροπία στην αλμύρα σου. Αντιλαμβάνεστε, αν θα είχατε υπ’ όψιν σας το υπόλοιπο βιβλίο, και θα σας δώσω κανά δυο παραδείγματα ακόμα, αντιλαμβάνεστε ότι αυτό είναι πλέον εκτός κλίματος του βιβλίου, είναι ο βρόγχος, όπως σας είπα προηγουμένως, στο λαιμό του συγγραφέα, που εκφράζεται μ’ αυτόν τον τρόπο.
Ο συγγραφέας, όπως σας είπα, χρησιμοποιεί ήρωες οι οποίοι ζουν δίπλα του. Μερικοί απ’ αυτούς είναι φίλοι του. Ένας μάλιστα, τον οποίο ονομάζει Παχώμιο και του έχει αφιερώσει δύο κείμενα, και τον αναφέρει και πολλές φορές, είναι η αρρώστια του, σ’ όλα του τα βιβλία τον αναφέρει. Και όχι μόνον αυτό, αλλά ο Κακαράς, ο οποίος έχει την δύναμη να αυτοσαρκάζεται, βάζει στο ομώνυμο διήγημα Γηροκομείο του Παραδείσου , τον Παχώμιο να του λέει , προσέξτε πως αυτοσαρκάζεται, Φλύαρος εγώ; Εγώ που… λέει ο άλλος, Μη με διακόπτεις, ναι είσαι φλύαρος και γραπτώς και προφορικώς και δυσνόητος και γλωσσοπλάστης, γλωσσοπλάστης της πεντάρας και που δεν ξέρεις να κάνεις και σπληνάντερο. Ορίστε! Το βέβαιο είναι ότι ο αγαπημένος φίλος ο Παχώμιος, δεν θα του έλεγε ποτέ αυτά τα λόγια, πλην ίσως ότι δεν ξέρει να κάνει σπληνάντερο. Όμως ο Κακαράς διά μέσω του Παχώμιου παίρνει τον σαρκασμό και τον προβάλλει άφοβα, όπως τον είχε προβάλλει ο Σουρής στη Ζωγραφιά, όπως τον είχε προβάλλει ο Ιουλιανός στον Μισοπόγονα, όπως τον έχουνε προβάλλει αυτοί που δεν φοβούνται. Και ο Κακαράς έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη ότι δεν φοβάται.
Θα σημειώσω άλλα δύο αποσπάσματα για να αντιληφθούμε πώς κινείται ο συγγραφέας. Εδώ γίνεται τρυφερός και πολύ αγαπησιάρης, Μέρες κάμποσες αργότερα ο Βαγγέλης διαδήλωνε πάλι… σημειωτέο {ότι} το διήγημα αυτό έχει τον πολύ όμορφο τίτλο Για δύο πράσινα μάτια και μια κόκκινη σημαία… Διαδήλωνε λοιπόν πάλι, φωνάζοντας τα συνθήματα της οργής και τα δίστιχα συμπεράσματα μιας ζωής στο πάλεμα. Εκείνη τη φορά όμως ήτανε στην αρχή, και έσπρωχνε το αναπηρικό που ‘χε επάξια κερδίσει για την φίλη του την Ερατώ, ενώ έσκυβε μαζεύοντας τα καπάκια που του έδειχνε η κοπελιά με την κόκκινη σημαία και τα πράσινα μάτια. Παναγία μου, τι μάτια ήταν εκείνα, και πόσο γλύκαιναν σαν γύριζαν και κοίταζαν τον σύντροφο της.
Ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν αυτός που γράφει αυτά, γράφει και τ’ άλλο. Όταν αγριεύει, αγριεύει. Στο διήγημα Πεπόνια, ωραία πεπόνια, γράφει, Φτου σου γαμημένο σύστημα με την μπόχα σου, χειρότερη κι απ’ του κάδου, φτου σας πολεμοκάπηλοι, ελπιδοκλέφτες, αγύρτες, αλήτες, ψεύτες, φτου σας λαμόγια, μέχρι πότε θ’ αντέξει όμως η απόγνωση; Μέχρι πότε ρε; Μέχρι Αντώνη μου να τους περάσεις πάλι κολάρο το τάβλι.
Ο Αντώνης Κακαράς λοιπόν μέσα από μία συνέπεια ζωής, μία εντιμότητα, μία τρυφερή καρδιά όσο δεν παίρνει, πορεύεται και μέσα από τα βιβλία του. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο. Τον Αντώνη τον αγαπώ και θα ήταν υπερβολή ό,τι άλλο πω.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
Image may be NSFW.Clik here to view.
