Το ‘χουμε ανάγκη κι αυτοί κι εμείς
Το είδε πριν λίγο δέκα η ώρα το πρωί, να περνάει αργά ανάμεσα Φούρνους και Ικαριά παραπλέοντας τον Άγιο Κήρυκο ανήμερα της Παναγίας. Θυμήθηκε σαν κατέβαιναν απ’ τον Πειραιά με το Μύκονος – γρήγορο καράβι, σ’ εφτά το πολύ ώρες φτάσανε στο νησί – εκεί λοιπόν έξω απ’ τον Μαγγανίτη (ή ήταν στο Χρυσόστομο, δεν θυμάται καλά), άκουσε τις δυο γυναίκες όρθιες να μιλάνε..
– Απ’ το χωριό είναι σου λέω, μας καθρεφτίζει η Λεμονιά,
-Τι μας λες, και πως το ξέρεις, μπας κι αναγνώρισες τα σήματα;
-Αυτή είναι, επέμεινε κείνη, τη θυμάμαι να συγκινείται κάθε που περνάει καράβι, όποιο και να ‘ναι τρέχει και κάνει σήματα με τον καθρέφτη, αρκεί να βολεύει ο ήλιος, μου το ‘χε πει, Είναι σα να χαιρετάω τον Μιχάλη μου, κι έκλαιγε, αυτή είναι σου λέω, θυμάσαι και μείς μικρές, δε βγαίναμε και κάναμε σινιάλα στα πλοία, έ το ίδιο κι η Λεμονιά, σα δε με πιστεύεις ορίστε να σου δείξω… και πήρε τηλέφωνο τη φιλενάδα της που παραδέχτηκε πως έστελνε ακόμα μηνύματα στον καλό της,
-Είδες που σου ‘λεγα, ορίστε, να την πάλι…
Έτρεξε στην κρεβατοκάμαρα, πήρε το καθρεφτάκι και βγαίνοντας στο μπαλκόνι εντόπισε πρώτα την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στα δέντρα και την κατεύθυνε στο φορτηγό που πέρναγε. Σαν τ’ άκουσε να σφυρίζει κατάλαβε πως απαντούσε στο χαιρετισμό… Στο καλό, μουρμούρισε συγκινημένος, καλό δρόμο, και το παρακολούθησε μέχρι που κρύφτηκε προς Δράκανο μεριά…
Το ίδιο απόγευμα κατέφτανε ο σπόρος, τ’ αποφάσισε κιόλας πως το πρώτο που θα του ‘δειχνε θα ‘ταν το πέρασμα των καραβιών και πως πρέπει να χαιρετάμε, Γιατί παππού, θα ρωτήσει σίγουρα εκείνος τριάμισι χρόνων, Γιατί το ‘χουν ανάγκη παιδί μου κι αυτοί που ταξιδεύουν… κι εμείς που τους βλέπουμε να περνάνε, έτσι θα του απαντήσει κι έτσι είναι!
Γερόντικα Δεκαπενταύγουστο 2014
Image may be NSFW.
Clik here to view.
Image may be NSFW.Clik here to view.
