Δεν είναι παραμύθι!

-Τι να σου δώκω τώρα Μιχάλη, τον ρώτησε η γυναίκα με τα χρώματα, κοντούλα, χαριτωμένη, όλο άγχος που βρήκεναι κλειστό το σπίτι της αδερφής της,
-Όχι Μαρία, δε θέλω να μου δώκεις τίποτα, άντε στο καλό να ‘βρεις την αδερφή σου, σε καμιά γειτόνισσα θα ‘ναι … και ξεκίνησε το ταξί του ο Σταμάτης που τον φώναζε Μιχάλη η Μαρία που ‘τανε πάνω από ογδόντα χρόνων,
-Κι άλλοι με φωνάζουν έτσι, κι άλλοι με λένε Στάμο, όλους τους ακούω, Μιχάλη λένε τον αδερφό μου και με μπερδεύουν αλλά εγώ ξέρω πως κράζουνε μένα, εξήγησε ο Μιχάλης που δεν παίρνει αγώι σε τέτοιες περιπτώσεις. Σαν τι περιπτώσεις θα ρωτήσετε, έ, τέτοιες περιπτώσεις που ‘χουν βαριά ιστορία, που μας την είπε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ενώ συμπλήρωνε ή διόρθωνε και η συνταξιδιώτισσα από κοντά, μια άλλη καλή γυναίκα πολλά μικρότερη της Μαρίας, μα τα κατέει και του λόγου της όλα τα πρεπούμενα, καθώς είναι το σωστό στο νησί των γυναικών, των γάτων και των σύκων των βόσικων.
-Που λέτε αυτή που ‘δατε τώρα δα και την αφήκαμε στσι αδερφή τση, γνωρίστηκε με τον Εγγλέζο στη Μέση Ανατολή τότες που φεύγανε πολλοί απ’ το νησί, ξέρετε δα, στην κατοχή, ήτονε του λόγου της κοντούλα, τσαχπίνα, όλο χρώματα και ζαλίζονταν όσοι τη θωρούσαν, ζαλίστηκε όμως κι αυτή με τον Εγγλέζο. Τη λιμπίστηκε τόσο πολύ εκείνος και τούτη από μεριά του, τακιμιάσανε το λοιπόν, ετοίμασαν κι ένα παιδί, στεφανωθήκανε και πάνε στην Αγγλία, Τι είναι παιδί μου αυτή η κοντή που μας κουβάλησες απ’ τις αποικίες μας, σα να του ‘παν οι δικοί του. Αυτοκρατορία βλέπεις ακόμα η Αγγλετέρα, είδαν την Ελληνίδα γύρισε ο νους τους, από δω την είχαν από κει την είχαν, το παίδεψαν το κορίτσι οι άχρηστοι άνθρωποι, ο δικός τση φαίνεται δεν είχε τσαγανό, δεν ήτονε πολεμιστής, καίτοι σε πόλεμο βρισκόταν ο κόσμος όλος τότενες, χαμήλωσε το κεφάλι της η Μαρία, βασίλεψαν τα μάτια της, μέχρι να κάνει το παιδί ποιος κατέει τι τράβηξε και την τρέλλαναν, την κλείσανε στο τέλος και σε μια κλινική, δώκανε και το βρέφος για υιοθεσία… Πουθενά δε βρέθηκαν στοιχεία, το εξαφάνισαν δηλαδής, άφαντος όμως κι ο πατέρας του – όποιος τότε ήθελε κι είχε τη δύναμη μπορούσε να σκορπίζει τ’ άδικο εύκολα, ειδικά άμα ήταν και μαθημένος να κυβερνάει το μισό κόσμο – χάθηκε το παιδί, χαμένος έτσι κι αλλιώς ο κύρης του ο άχρηστος, (πουθενά δεν ξαναφάνηκε στην ιστορία τούτη τη γεμάτη ντροπή για τους Άγγλους, πουθενά), οι δικοί της της Μαρίας ανησυχούσαν οι ανθρώποι, ψάξανε όμως και μ’ όλες τις δυσκολίες μάθανε για τη φυλάκωσή της, έτρεξαν στην Αγγλία τη φέρανε πίσω. Τα πρώτα χρόνια περπάταγε η Μαρία μαραμένη με το κεφάλι σκυφτό, χαιρέταγε ψιθυριστά χτυπημένη άκαρδα κι απ’ αυτόν π’ αγάπησε και απ’ τα γονικά του που τη δέρνανε κιόλας, κακό χρόνο να ‘χουνε άμα ζουν, κι όσο για τη χώρα τους που … να μην πω τίποτα γαμώ την απανθρωπιά τους γαμώ … και φουντωμένος σταμάτησε ο καλός ο άνθρωπος να αφηγείται!
-Τ’ άδικο το πολύ όμως δεν τ’ αντέχει κι ο Θεός καμιά φορά άμα λάχει και θωρεί κατά δω, συνέχισε σε λίγο πάλι, πέρασαν έτσι τα χρόνια κι ακούσανε στη Σάμο το ράδιο να ψάχνει! Θυμάστε τότες τον Ερυθρό Σταυρό κάθε μέρα που ‘χεν εκπομπή, όπου συγγενείς ψάχνανε τους χαμένους δικούς τους απ’ τον πόλεμο, έ έτσι και πέρσι ακούσανε πώς κάποιος απ’ την Αγγλία έψαχνε για μια Μαρία που ήταν εκεί σε ψυχιατρική κλινική και ρώταγε και στην περιοχή μας να την εύρη, έλεγαν κι ένα παραφθαρμένο όνομα, μαθεύτηκε εδώ στην Ικαριά, κατάλαβαν για ποιαν επρόκειτο, οπότε κατέφτασε με ιδιωτικό αεροπλάνο ο γιος της Μαρίας με δυο εγγόνια γιατρός εξήντα χρόνων πια! Εδάκρυσεν όλος ο κόσμος τότες … κι οι πέτρες εδώ είναι ευαίσθητες, το κατέχετε ‘δα … τι έγινε ο Εγγλέζος ο άντρας της Μαρίας ρωτάτε, ποιος νοιάζεται για κείνον πια, αυτός τότε που ‘πρεπε δε σήκωσε ανάστημα να προστατέψει γυναίκα και παιδί, όσο για τα πεθερικά της, τους αυτοκρατορικούς παπάρες που θάψανε τη νύφη τους στο τρελλάδικο και το εγγόνι τους το δώκανε οι άκαρδοι για υιοθεσία, μπας και μαθευτεί πως ο κανακάρης τους, ο αριστοκράτης αξιωματικός, αγάπησε παρακατιανή Ελληνίδα, άντε μην πω τίποτα πάλι, άντε μη λερώσω το στόμα μου. Αυτή είναι η Μαρία η όμορφη με τα χρώματα και τη ρημαγμένη ζωή στα νιάτα της, τώρα στέκεται καλά στα πόδια της βρήκε και το παιδί της, έχει μέσα της ελπίδα και προσμονή, θα της έρθουν και φέτος να κάνουν καλοκαίρι, το καλύτερο της ζωής της, λέει … ναι η Μαρία με τη βαριά ιστορία, η δικιά μας Μαρία η βρεφοπονούσα!!