Ο Καλός Κριτικός
Και είπεν ο εκδότης, ο μάνατζερ και ο αντ’ αυτού, Φοβού και σεβάσου τους κριτικούς, Μα δεν έχω καμία προκατάληψη για την Κρήτη ούτε τους Κρητικούς, Βρε για τους κριτικούς σου λέω, μάπα, τους υπεύθυνους του καταποντισμού, της εξουδετέρωσής σου, της απόσβεσής σου από τα ΜΜΕ, της εξαφάνισης σου, εν τέλει της ποδηγέτησης, του ξυλοδαρμού σου διά των δηλητηριωδών λέξεων και καταστρεπτικών φράσεων, με λίγα λόγια φίλε, αν δεν τους προσέχεις, δεν τους κανακεύεις, και δεν τους παίρνεις καμιά πίπα πότε πότε, αν δεν τους τραπεζώνεις, δεν τους στήνεσαι, δεν τους προσφέρεις την κόρη σου ή έστω τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου αναλόγως (προς θεού κανείς τους και καμία δεν είναι ομοφυλόφιλος εξ αυτών, εκτός εάν οι ίδιοι το ‘χουν δηλώσει, προσοχή λοιπόν τι προσφέρεις για ανακούφισή τους) την έχεις κάνει φίλε, την πάτησες, την έκατσες, δεν έχεις ελπίδα καμιά…. Μα εγώ όλα αυτά τα έχω κάνει και είμαι πολύ τρυφερός μαζί τους, να σκεφτείς… Τι πάει να πει βρε είσαι μαζί τους τρυφερός, αυτοί θέλουν μία αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία να διέπει τις σχέσεις τους με τους κρινόμενους, φερ’ ειπείν εν είδει μνημονίου καλή ώρα, κατ’ αρχήν απαιτούν να διαλέγουν μόνον οι ίδιοι από ποιον θα δεχτούν τρυφερότητα ή ό,τι άλλο εν πάσει περιπτώσει προσφέρεται, επίσης ποιον και γιατί θα κριτικάρουν, ποιον θα προωθήσουν και ποιον θα εξαφανίσουν είτε διά της κριτικής τους είτε διά της παντελούς έλλειψης κριτικής, μετά πρέπει να αποδεχτείς πως είναι οι φύλακες της τέχνης κάθε είδους, μεγέθους, αξίας, περιεχομένου, στόχου, αντικειμένου κλπ εκτός εάν ξάφνου εμφανισθεί είδος τι που δεν το ‘χουν προβλέψει, οπότε είναι η ευκαιρία να γελάσει το χείλι κάθε πικραμένου, αλλά πρόσεξε, μόνον μέχρι να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, καθόσον, αγαπητέ, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα ταυτιστούν με τις ανάγκες του νέου είδους τέχνης, εκείνη θα είναι και η ώρα της γλυκείας εκδίκησής τους, κατ’ αρχήν ενάντια σ’ αυτούς που τόλμησαν να προχωρήσουν σε κάτι χωρίς να τους έχουν εκλιπαρήσει όχι για τη γνώμη αλλά την άδεια, και εκ δευτέρου, σε όσους θα έχουν διαπιστώσει πως χάρηκαν με την άγνοιά τους, αυτούς τους τελευταίους είναι καλύτερα να τους έχει φάει η μαρμάγκα, πριν εξαπολύσουν οι κριτικοί μας τους κεραυνούς τους (ο Θεός να κόβει χρόνια από μένα και να τους δίνει χρόνια επίσης). Επομένως πώς θα καθόριζες, τολμητία, τον ορισμό του κριτικού έ, πώς; Λέω πως κριτικός είναι ο άνθρωπος, μάλιστα κύριε, ο άνθρωπος που …δε μου λέτε μπορώ να μιλήσω ελεύθερα και να πω τη γνώμη μου καθαρά και ξάστερα γι’ αυτούς…Λέγε βρε… Λοιπόν, κριτικός είναι όστις αυτοπροσδιοριζόμενος ούτω, επιδικάζει στον εαυτόν του και μόνον το θεσμικό δικαίωμα, την ικανότητα, την άδεια να εκφέρει απόλυτη και μη ανατρεπτή, ως και μη επιδεχόμενη αμφισβητήσεως κρίση επί παντός πονήματος που αφορά τέχνη οιουδήποτε είδους, ήτοι την ελεύθερη δημιουργική έκφραση του ανθρώπου με έργα που διέπονται από αισθητικούς κανόνες (βλ. βεβαίως Μπαμπινιώτη κλπ), υπό την προϋπόθεση το «ελεύθερη» να υπόκειται ακριβώς εις την δικαιοδοσία της κρίσης του κριτικού, ως επίσης και οι «αισθητικοί κανόνες», άλλως δε γίνεται κατανοητό (απ’ αυτούς βεβαίως), το πώς ο καθένας θα μπορεί να «βιάζει» την τέχνη ανελλιπώς και ελευθέρως! Κριτικός λοιπόν είναι ο σφαγέας του αναιδούς φιλόδοξου, που φαντάζεται να διακονεί την τέχνη άνευ της γνώμης για να μην πω της αδείας του (του κριτικού), είναι ο τροχονόμος των εραστών της τέχνης, είναι ο υψιπετής διασχίζων το πλήθος με το βλέμμα εστραμμένο στο μέλλον και αυτοϊκανοποιούμενος από το μίσος του, ενώ προτιμά ακριβώς το χαμερπές και υποτονικό χαμόγελο του υποτελούς, παρά την ευθείαν οργήν και το αυγό επί κεφαλής, κριτικός, λέγω, είναι ο επιδιώκων την υπόκλιση συνοδευμένη υπό πλαγίων βλεμμάτων έμπλεων οργής και κρυψίνοιας, ο μετεωριζόμενος δημοσίως και μετά κυμβάλων – ει δυνατόν δε, με αυτανάφλεξη των προϊόντων μετεωρισμού – είναι ο καθοδηγητής των πάντων που επιθυμούν να πληροφορηθούν περί του ωραίου και του κάλλους οιουδήποτε προϊόντος τέχνης, είναι ο βιαστής των ανεπιθύμητων διακόνων της τέχνης, ο εκτελεστής των αναιδών αυτοπροσδιοριζόμενων ως καλλιτεχνών, συγγραφέων, ποιητών, ζωγράφων, αγιογράφων, τοιχογράφων, καλλιγράφων, γλυπτών…. Μα ακόμα και καλλιγράφων, Μη με διακόπτεις κύριε, μη με διακόπτεις, κριτικοί λέγω είναι οι υπερασπιστές της ελεύθερης έκφρασης του κριτικού, οι θεσπίζοντες την κυριαρχίαν του κριτικού επί των ασυστόλως την τέχνη διακονούντων, είναι οι μόνοι αγνοί εκφραστές … αλλά και οι Ηρακλείς των κανόνων της αισθητικής, που λέγαμε…οι φύλακες των ήδη αξιολογημένων υπό των ιδίων έργων ως και του ασύνορου χώρου και των Γραμμάτων και των Τεχνών …. είναι οι εκδοροσφαγείς των εναντιωμένων εις κάθε τους κρίση…. οι πολέμιοι ως έτεροι Assassins των αντιφρονούντων την άποψή των…. οι αντιστασιακοί της ευγενούς Τάξης των κριτικών από τους επιθυμούντες πλην αποκλεισμένους εξ αυτών να εισέλθουν εις αυτήν…. είναι τέλος οι υπεράνω κριτικής, καθόσον εν εναντία περιπτώσει πώς θα είχε αξία η κριτική τους τέχνη, η υπέρτατη όλων των τεχνών, ως οι ίδιοι διαλαλούν, καθόσον εάν μπορείς να κρίνεις, τότε μπορείς να παράγεις σαφώς καλύτερα από τον κρινόμενο, επομένως τι κάνει τσίου τσίου στα κεραμίδια; Μα δεν υπάρχει καλός κριτικός; Βεβαίως και υπάρχει, είναι ο αναληφθείς εις ουρανούς κριτικός, ο κριτικός με Alzheimer, ο άλλος με άνοια, ο τρίτος σε βρεφική ηλικία…
